کد مطلب:50469 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:202
«فبعث الله محمدا- صلی الله علیه و آله- بالحق لیخرج عباده من عباده الاوثان الی عبادته و من طاعه الشیطان الی طاعته.»[1] . پس خداوند، محمد (ص) را بحق برانگیخت تا بندگانش را از پرستش بتان برون آرد و به عبادت او وادارد و از پیروی شیطان برهاند و به اطاعت خدا كشاند. مقصد پیامبر اكرم (ص) این بوده است كه عبودیت و اطاعت حق را فراهم سازد و انسانهایی تربیت نماید كه همه ی وجودشان در عبودیت حق قرار گیرد و بالطبع به ربوبیت برسند و جلوه حق شوند و خلیفه ی خدا. غایت تربیت متناسب با مرتبه ی حقیقت انسان یعنی مرتبه ی خلیفه اللهی و اتصاف به همه ی اسمای حسنای الهی و كمالات علیای ربوبی است. این غایتی است كه نباید مورد غفلت قرار گیرد و به فراموشی سپرده شود. انسان به میزانی كه از بندگی بتها- بتهای عینی و ذهنی و بیرونی و درونی- بیرون می رود و بندگی خدا را در وجوه مختلف زندگی خود جلوه گر می سازد، به مراتبی از ربوبیت واصل می شود و كمالات انسانی او جلوه می كند. انسان با آزاد شدن از بندگی غیر خدا، به انسانیت می رسد و تربیتی حقیقی در این بستر شكل می گیرد. امام علی (ع) در نامه ی تربیتی خود به امام مجتبی (ع) بدو چنین سفارش كرده است: «و لا تكن عبد غیرك و قد جعلك الله حرا.»[2] . بنده ی دیگری مباش كه خداوند آزادت آفریده است. عمده ی تلاش انبیای الهی این بوده است كه انسان را به آزادی برسانند و انسانها را از بندگی غیر خدا، از جهالت و ضلالت، از خواری و ذلت، از اسارت حیوانیت برهانند و به زندگی انسانی و بصیرت و هدایت و بندگی خدا برسانند. امیرمومنان علی (ع) درباره ی اهداف خود چنین فرموده است: «و لقد احسنت جواركم و احطت بجهدی من ورائكم. و اعتقتكم من ربق الذل و حلق الضیم.»[3] . [صفحه 126] با شما به نیكویی به سر بردم و به قدر طاقت از هر سو نگهبانی تان كردم و از بندهای خواری و یوغ زبونی آزادتان ساختم و از زنجیرهای ستم و بیداد رهایتان نمودم.
امیرمومنان علی (ع) در خطبه ای به بیان غایت بعثت پرداخته چنین فرموده است:
صفحه 126.